103.Skatowana Miłość.

Temat ,w którym dziś pobalansuje,jest już wytarty jak moje niebieskie jeansy..
A problem rozległy tak dręczy,spija sen z powiek..
Ann,miała dwie garści aspiracji,głowę pomysłow,torbę wypchaną marzeniami..
Była cała utkana z radości,dobra,ciepła..
W takim stanie weszła w nową drogę...małżeństwo..
On- dobrze zapawiadający się przyszły makler giełdowy,oddany mąż i ojciec..sympatyczny zięć..
Piękny obrazek- sielanka..trafiona w dziesiątke..
Rzeczywistość-  koszmar,który nie ma nic wspólnego z barwną ilustracją
Ann już nie była wesoła,promieniała sino- żółtą opuchlizną miast szczęścia..
Któregoś razu ,ona niezdara ,nie zauważyła szafki na wysokości twarzy..
Jakiś czas później ,już nikt nie liczył ile razy potykała się o własne nogi ,upadając na grzejnik..
Gdzieś gubiła włosy,tym samym z pięknego bujnego warkocza ,zostało tylko wspomnienie..
Tłumaczyła się łysieniem plackowatym..
Słoneczny ,miły dzień..nie pojawiła się w pracy,nie odwiedziła siostry,nie zawiozła syna do szkoły..
Znaleziono ją w jej mieszkaniu...perfekcyjnym ,nieskazitelnym,gdzie od progu dusił zapach sterylenej czystości..
Na jej kawałku podłogi...nieprzytomną ,skatowaną,zwiniętą w kłębek..
Była niczym dziecko niczyje..blądzące w mroku..bezbronna,słaba,naga..obdarta z uczuć..
Człowiek,którego wznosiła na piedestał...miał zły poranek..może dzień...tydzień..
Ona powinna zachować umiar,nie histeryzować,nie gestykulować nerwowo,energicznie,to go tylko rozprasza,doprowadza do szału..
Dlaczego tak nagle o tym zapomniała?
To ona sprowokowała czyn ,którego się dopuścił...
Po miesiącach rehabilitacji...zaczęła się uśmiechać..wracała do żywych..
Krok po kroku,nadal nieufna,bierna,zoobojętniała..
Kat- jedyna miłośc Ann..osobisty prześladowca...został ukarany..
Ale jej wewnętrzny terror trwa..
Została rysa,która co jakiś czas o sobie przypomina..
Dziś patrzę na kobietę o zachwianej równowadze,subtelnych oczach,w których widnieje cierpienie..
Nerwowym ruchem ,drżącymi dłońmi ściska brzegi sukienki,w granatowe grochy..
Nie przypomina Anki ,którą znałam przed laty..o skórze koloru złota..
Pełnej blasku dziewczynie ,z paczką Carmenów w kieszeni...
Został tylko kontur ...cienka kreska..
Potykam się o historie zapisane maltretowaniem,nafaszerowane bólem ,naszpikowane prochami..
Dlaczego ofiary szaleństwa ,jakim jest przemoc milczą ..
Problem bardzo złożony..ale pytania nurtują ,są jak guz uciskający ..
Pieką jak sól usypana na rane...
Dlaczego pozwalamy,by ktoś betonowym butem ,wciskał nas w ziemie..
Na te pytania,mądrzy uczeni,wystudiowali już tomy...oni już odpowiedzieli..
...miłość...to'moja prywatna teza...
Ona powoduje,że racjonalizm nagle znajduje się w dupie,że oczy szeroko zamykamy...
Zbyt mocno ufamy..idealizujemy..coś..co'ideałem być nie może..
Strach..przed samotnością..pozbawia Nas widzenia...
Moja babcia mawiała,,facetowi całej dupy nie pokazuj dziecko,musisz mieć w posiadaniu coś dla siebie..
Tylko wtedy znajdziesz drogę do własnej duszy,nie możesz pozwolić by zabrał cała Ciebie,jeśli zgarnie wszystko,zostanie tylko mgła,
Po latach zrozumiałam ,co babcia miała na myśli...
Ale wiem,że dla Kata- Oprawcy nie ma znaczenia...czy oddam jeden ,,pośladek- czy oba,,
On w swojej wyobraźni postrzega Cie jako mały odpad z  wysypiska śmieci..
Coś ,co może ulepić jak figurkę z plasteliny..miętolić ,gnieść w ręku tak długo,dopóty będzie czuł władzę nad tym co tworzy..
Zjawisko ,o którym dziś mówie..powoduje,że odkręca się fontanna łez,pogrąża w smutku..dotyka najgłębiej...
Przemoc ma różne oblicza,to taka Puszka Pandory...ze wszystkimi złymi emocjami...raz otworzona,zawsze będzie zbierać żniwo..
Trudne,bolesne,zakotwiczone gdzieś w najciemniejszej stronie osobowości-..
Chciałabym aby zniknęła...pękła jak mydlana bańka,rozmyła się z pierwszą rosą...bezsensowna ,dramatyczna w skutkach przemoc..
Naiwna jestem w swoim ,,chciałabym,,...